Kotik nowozelandzki

Foka nowozelandzka, znana naukowo jako Arctocephalus forsteri i "kekeno" w języku Māori, jest fascynującym ssakiem morskim występującym głównie w południowej Australii oraz Nowej Zelandii. Pomimo pewnych różnic genetycznych, foki z tych regionów są traktowane jako jeden gatunek, ze względu na ich niemal identyczny wygląd.

Historycznie te foki były niemal wytępione przez wczesnych osadników i komercyjnych myśliwych. Na szczęście, dzięki działaniom ochronnym, ich populacja zdołała się odbudować, choć wciąż napotyka różne zagrożenia.

Foki nowozelandzkie wyróżniają się swoimi charakterystycznymi cechami, takimi jak zewnętrzne uszy, obrotowe tylne płetwy i wąsy. Występuje u nich dymorfizm płciowy, co oznacza, że samce są wyraźnie większe i cięższe od samic. Ich dieta obejmuje głowonogi, ryby i ptaki, a na tle innych gatunków fok wyróżniają się umiejętnościami nurkowania. Komunikują się głównie za pomocą wokalizacji, a ich zachowania rozrodcze są unikalne, obejmując m.in. opóźnioną implantację zapłodnionych jaj oraz agresywne zachowania w okresie narodzin.

Te foki zazwyczaj można spotkać w pobliżu wybrzeży oraz na przybrzeżnych wyspach południowej Australii i Nowej Zelandii. Niemniej jednak, nie są wolne od zagrożeń. Do ich naturalnych drapieżników należą orki, rekiny i lwy morskie nowozelandzkie. Człowiek również stanowi poważne zagrożenie dla tych zwierząt, m.in. przez zaplątanie w sprzęt rybacki, polowania oraz zakłócenia w pobliżu ich terenów rozrodczych.

Aby chronić te foki, zarówno Australia, jak i Nowa Zelandia wprowadziły odpowiednie regulacje prawne. Dzięki tym przepisom można łagodzić zagrożenia spowodowane działalnością człowieka i chronić ich siedliska.