Niełaz

Kotlety, czyli fascynujące torbacze pochodzące z Australii i Nowej Gwinei, są mięsożernymi stworzeniami aktywnymi głównie nocą. Za dnia odpoczywają w norach. Istnieje sześć gatunków kotletów: cztery w Australii i dwa w Nowej Gwinei. Badania genetyczne wskazują, że kotlety te zamieszkiwały naszą planetę już około 15 milionów lat temu.

Te torbacze wyróżniają się brązowym lub czarnym futrem oraz charakterystycznymi różowymi nosami. Różnią się wielkością, od zaledwie 300 gramów do nawet 7 kilogramów. Kotlety są głównie samotnikami, choć w okresie godowym, przypadającym na zimę, spotykają się w celu rozmnażania. Samica kotleta może urodzić do 18 młodych, choć z powodu ograniczonej liczby sutków tylko sześć z nich zazwyczaj przeżywa.

Dieta kotletów jest różnorodna i obejmuje mniejsze ssaki, ptaki, jaszczurki oraz owady. Na wolności żyją zazwyczaj od dwóch do pięciu lat. Niestety, ich populacje znacznie się zmniejszyły z powodu kilku czynników, takich jak introdukcja ropuchy trzcinowej, drapieżnictwo przez dzikie koty i lisy, rozwój miast oraz stosowanie trucizn. Prowadzone są działania ochronne, w tym programy hodowli w niewoli wspierane przez organizacje takie jak Rewilding Australia i Conjour na Tasmanii.

Taksonomicznie kotlety należą do rodzaju Dasyurus, który obejmuje sześć zidentyfikowanych gatunków. Zmagają się one z licznymi zagrożeniami, takimi jak obecność inwazyjnych gatunków, niszczenie siedlisk i stosowanie trucizn. W odpowiedzi na te wyzwania, uruchomiono różne inicjatywy ochronne, w tym programy hodowli w niewoli oraz projekty reintrodukcji w różnych regionach.

Kotlety wykazują unikalne zachowania, w tym mięsożerną dietę i nocny tryb życia. Są samotnikami, z samcami i samicami spotykającymi się tylko w celach rozrodczych. Oznaczają swoje terytoria i mają nawet wspólne miejsca toaletowe. Samice kotletów rozwijają torby dla swoich młodych, a ciąża trwa u nich 21 dni. W miocie mogą mieć do 18 młodych.

Konserwatorzy przyrody intensywnie pracują nad ochroną kotletów poprzez różne środki, takie jak programy kontroli populacji lisów, inicjatywy hodowli w niewoli oraz badania nad ich dystrybucją i zagrożeniami. Poprzez rozwiązywanie problemów takich jak utrata siedlisk, drapieżnictwo i konkurencja o zasoby, mają na celu zapewnienie przetrwania tych charyzmatycznych torbaczy.