Fakty o: Pseudopałanka wędrowna
Pseudopałanka wędrowna, pałanka wędrowna – gatunek ssaka z rodziny pseudopałankowatych.
Występowanie i biotop
Wzdłuż wschodniego wybrzeża Australii od Queenslandu, poprzez Nową Południową Walię i Wiktorię. Zamieszkuje również Tasmanię, wyspy Furneaux, Wyspę Kangura i południową-zachodnią część Australii Zachodniej.
Wygląd
Mały torbacz o brązowym futrze (na brzuchu szare). Głowa o dużych oczach i małych uszach z białą plamką z tyłu. Chwytny ogon z białym końcem (jest równy długości ciała). Dwa palce przednich łap są przeciwstawne trzem pozostałym.
Tryb życia
Pałanka wędrowna jest zwierzęciem aktywnym nocą i prowadzącym nadrzewny tryb życia. Żyje w małych grupkach składających się z samca, kilku samic i młodych. Jest zwierzęciem terytorialnymi. W zależności od rejonu występowania buduje gniazda (wielkości piłki futbolowej) lub zamieszkuje dziuple w pniach i konarach. Rzadko schodzi na ziemię. Okres rozrodczy trwa od kwietnia do grudnia (najczęściej od maja do lipca). Zwykle samica wydaje na świat dwoje młodych (rzadko cztery), które wpełzają do torby i spędzają tam około 4 miesięcy (chociaż okres laktacji trwa 6 miesięcy). Dojrzałość płciową osiągają po ukończeniu pierwszego roku życia.
Pałanka wędrowna odżywia się liśćmi (głównie eukaliptusa), choć urozmaica to owocami i kwiatami. Pokarm trawiony jest w jelicie ślepym przez bakterie i wydalany w postaci papki, która jest ponownie zjadana (cekotrofia).
Pałanki żyją od 4 do 6 lat, w zależności od twardości spożywanego pokarmu powodującego starcie zębów.
Znaczenie
Jest uważana za szkodnika, z powodu okradania ogródków przydomowych. W Australii nazywana jest złodziejem róż.
Zagrożenie i ochrona
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów została zaliczona do kategorii niskiego ryzyka LC. Zagrożeniem dla pałanek są domowe psy i koty.