Pseudopałanka wędrowna

Opos pierścieniowy, to fascynujący australijski torbacz żyjący w różnorodnych siedliskach, odżywiający się liśćmi, kwiatami, owocami i sokiem drzewnym. Jednym z jego unikalnych zachowań jest kaekotrofia, przypominająca czynność wykonywaną przez króliki. Polega ona na spożywaniu specjalnego rodzaju kału wytwarzanego podczas odpoczynku w celu maksymalnego wchłaniania składników odżywczych.

Taksonomicznie, opos pierścieniowy jest jedynym żyjącym gatunkiem w rodzaju Pseudocheirus, z kilkoma zidentyfikowanymi podgatunkami. Waży od 550 do 1100 gramów, posiada szare lub czarne futro oraz charakterystyczny biały koniec chwytniego ogona. Żyje w umiarkowanych i tropikalnych środowiskach, szczególnie w lasach eukaliptusowych, choć nie jest tak powszechny jak opos brushtail.

Pod względem zachowania, opos pierścieniowy jest nocnym zwierzęciem, spędzającym większość czasu na drzewach. Komunikuje się za pomocą cichych, wysokich dźwięków i ma zróżnicowaną dietę roślinną. Jego układ trawienny jest specjalnie przystosowany do ponownego spożywania treści kałowej, co pozwala mu uzyskać więcej białka i oszczędzać energię.

Jeśli chodzi o rozmnażanie, samica nosi młode w torbie. Młode rosną powoli, ponieważ mleko matki jest dość rozcieńczone. Osiągają dojrzałość płciową w pierwszym sezonie godowym po urodzeniu.

Populacja oposa pierścieniowego znacznie spadła w latach 50. XX wieku, ale zaczyna się odradzać. Niemniej jednak nadal jest zagrożony przez wylesianie, drapieżnictwo ze strony wprowadzonych gatunków, takich jak lis europejski, oraz niebezpieczeństwa w obszarach podmiejskich, w tym wypadki samochodowe i ataki kotów oraz psów.