Western ringtail possum

Zachodni opos pierścieniowaty, znany również jako ngwayir, to uroczy torbacz pochodzący z południowo-zachodniej Australii. Te stworzenia wielkości kota mają ciemnoszarobrązowe futro, jasny brzuch i charakterystyczny długi chwytny ogon z białą końcówką. Są aktywne nocą, spędzając czas na żerowaniu w koronach drzew, gdzie zjadają liście, kwiaty i owoce, zwłaszcza z drzew eukaliptusowych.

Sezon rozrodczy tych oposów przypada głównie na zimę. Po około trzech miesiącach z torby matki wychodzi jedno młode. Niestety, populacja zachodnich oposów pierścieniowatych spadła o ponad 95%, głównie z powodu niszczenia siedlisk, pożarów oraz drapieżników, takich jak introdukowany lis rudy.

Naukowo, zachodni opos pierścieniowaty został po raz pierwszy opisany w 1888 roku przez Oldfielda Thomasa i jest znany jako Pseudocheirus occidentalis. Uważa się, że jest to podgatunek Pseudocheirus peregrinus. W języku Noongar opos ten jest nazywany ngwayir oraz womp. Te oposy są arboralne, co oznacza, że żyją na drzewach, i mają niewielki obszar zamieszkania. Ich dieta składa się głównie z liści, pędów i owoców, z szczególną preferencją do eukaliptusów.

Obecnie siedlisko zachodnich oposów pierścieniowatych jest ograniczone do małych fragmentów lasów eukaliptusowych w południowo-zachodniej Australii Zachodniej. Obszary miejskie, takie jak Busselton i Albany, stały się ważnymi schronieniami dla tych oposów, oferując pewną ochronę przed pożarami i drapieżnikami. Działania na rzecz ochrony są kluczowe, aby przeciwdziałać dalszej utracie siedlisk i drapieżnictwu. Gatunek ten jest uznawany za krytycznie zagrożony przez IUCN, z szacowaną populacją około 3 400 osobników. Wysiłki na rzecz ochrony ich siedlisk i zmniejszenia zagrożeń, takich jak wypadki drogowe, poprzez budowę mostków linowych, są niezbędne.