Black-rumped flameback

Czarnogrzbiety dzięcioł złotawy, często nazywany mniejszym dzięciołem złotogrzbietym, to niezwykły ptak spotykany w całym subkontynencie indyjskim. Można go dostrzec w tętniących życiem obszarach miejskich dzięki jego charakterystycznemu nawoływaniu i falującemu wzorowi lotu. Jedną z wyróżniających cech są czarne oznaczenia na gardle i zadzie. Ten ptak jest znany naukowcom od dawna, a Carl Linnaeus oficjalnie nazwał go w 1758 roku. Należy do rodzaju Dinopium i ma pięć uznanych podgatunków.

Fizycznie czarnogrzbiety dzięcioł złotawy jest prawdziwą wizualną atrakcją. To duży dzięcioł o klasycznym kształcie. Jego skrzydła są żywo złotożółte, ostro kontrastujące z czarnym zadem. Spodnia część ciała jest biała, ozdobiona ciemnymi wzorami w kształcie chevronów, a gardło ma czarne z delikatnymi białymi oznaczeniami. Samce mają uderzającą czerwoną koronę i czub, podczas gdy samice mają czarną przednią część korony, nakrapianą białymi plamkami. Młode ptaki wyglądają podobnie do samic, ale ich upierzenie jest bardziej stonowane. Jak inne dzięcioły, ma prosty, spiczasty dziób, stopy przystosowane do chwytania (zygodaktylne) i długi język idealny do łapania owadów.

Ten dzięcioł jest bardzo przystosowawczy, występuje od Pakistanu aż po Sri Lankę. Rozkwita w otwartych lasach, na terenach rolniczych, a nawet w środowiskach miejskich. Często można go zobaczyć w parach lub małych grupach, czasami mieszających się z innymi gatunkami ptaków podczas żerowania. Jego dieta obejmuje głównie owady, takie jak larwy chrząszczy, ale również nektar. Sezon lęgowy trwa od lutego do lipca. W tym czasie wydrążają dziuple w drzewach lub na brzegach błotnych, składając podłużne, błyszczące białe jaja, zwykle w liczbie trzech.