Dydelf wirginijski

Opossum wirginijski, znany też jako północnoamerykański, jest jedynym torbaczem występującym na północ od Meksyku. Te samotne, nocne zwierzęta, wielkości kota domowego, słyną z oportunistycznych nawyków żywieniowych, często żerując w osiedlonych obszarach i przeszukując kosze na śmieci w poszukiwaniu jedzenia. W Stanach Zjednoczonych ludzie zwykle nazywają je "possumami".

Nazwa "opossum" pochodzi z języka Algonkinów, od słowa "wapathemwa", które oznacza "białe zwierzę". Ten gatunek to oryginalny "opossum". Nauka klasyfikuje go jako "Didelphis", co w starożytnej grece oznacza "dwa" i "macica". Opossum wirginijski występuje w całej Ameryce Środkowej i Północnej, a jego zasięg stale się powiększa, sięgając nawet na Zachodnie Wybrzeże podczas Wielkiego Kryzysu. Obecnie można je spotkać wzdłuż dużej części wybrzeża Pacyfiku.

Opossumy wirginijskie różnią się rozmiarem—większe żyją zazwyczaj na północy, podczas gdy mniejsze występują w regionach tropikalnych. Charakteryzują się szaro-brązowym futrem, białymi pyskami, długimi, chwytnymi ogonami oraz przeciwstawnymi, bezpazurymi kciukami. Mają aż 50 zębów, więcej niż jakikolwiek inny lądowy ssak w Ameryce Północnej, oraz 13 sutków ułożonych w unikalny wzór koła.

Jednym z ich charakterystycznych zachowań jest "udawanie martwego". W obliczu zagrożenia wpadają w stan podobny do śpiączki i wydzielają cuchnący płyn, odstraszając drapieżniki. Są wszystkożerne, spożywając mieszankę roślin i zwierząt, i wykazują zaskakującą odporność na jad węży. Chociaż nie hibernują, szukają schronienia podczas zimnych okresów.

Opossumy wirginijskie rozmnażają się przez cały rok, a samice zazwyczaj mają od jednego do trzech miotów rocznie. Młode, zwane joeyami, rodzą się przedwcześnie i kontynuują rozwój w torbie matki. Niestety, mają wysoką śmiertelność, a ich żywotność jest krótka, zarówno na wolności, jak i w niewoli.

W historii Stanów Zjednoczonych opossumy były polowane jako źródło pożywienia i stały się częścią folkloru oraz tradycji kulinarnych Południa. Zyskały status kultowego symbolu w południowo-wschodnich USA. Co ciekawe, są odporne na wściekliznę i pomagają kontrolować chorobę z Lyme, zabijając kleszcze, które przenoszą tę chorobę.