Tapir panamski

Tapir Bairda, znany również jako tapir środkowoamerykański, to fascynujące stworzenie zamieszkujące Meksyk, Amerykę Środkową oraz północno-zachodnią część Ameryki Południowej. Jest największym lądowym ssakiem w Ameryce Środkowej i swoją nazwę zawdzięcza amerykańskiemu przyrodnikowi Spencerowi Fullertonowi Bairdowi. W zależności od regionu, można go usłyszeć nazywanego danta, anteburro, macho de monte lub górską krową.

Jedną z charakterystycznych cech tapira Bairda jest kremowa plama na jego twarzy. Wśród czterech amerykańskich gatunków tapirów, tapir Bairda jest największy. Tapiry mają długi okres ciąży trwający około 400 dni, zazwyczaj rodząc jedno młode. Nowonarodzone cielęta mają rudobrązową sierść, która zmienia się w miarę ich dorastania. Tapiry mogą żyć ponad 30 lat, a dojrzałość płciową osiągają między szóstym a dwunastym rokiem życia.

Zazwyczaj nocny, tapir Bairda spędza noce poszukując liści i owoców. Zwykle woli życie samotnicze, choć czasami można go spotkać w grupach żerujących. Ciekawą cechą ich zachowania jest symbioza z ptakami czyszczącymi, które pomagają usuwając kleszcze z ich futra.

Pomimo spokojnego usposobienia, tapir może być groźny dla ludzi, jeśli poczuje się zagrożony. Został sklasyfikowany jako „wrażliwy” przez IUCN, głównie z powodu kłusownictwa i utraty siedlisk. Polowanie na te zwierzęta jest nielegalne w wielu krajach, lecz egzekwowanie przepisów często pozostawia wiele do życzenia.

Podejmowane są działania ochronne skoncentrowane na edukacji ekologicznej i zrównoważonych praktykach leśnych, aby chronić nie tylko tapira, lecz także inne gatunki lasów deszczowych. Mimo że ataki na ludzi są rzadkie i zazwyczaj wynikają z samoobrony, tapir ma naturalnych drapieżników. Duże dorosłe krokodyle amerykańskie i jaguary mogą mu zagrażać, ale ze względu na rozmiar tapira i jego zdolności obronne, takie sytuacje są sporadyczne.