Ouzo

Ouzo to popularny aperitif o smaku anyżu, doceniany w Grecji i na Cyprze. Powstaje poprzez destylację rektyfikowanych spirytusów, które są aromatyzowane anyżem, co sprawia, że jego smak jest zbliżony do innych alkoholowych napojów anyżowych, takich jak rakı, arak, pastis i sambuca. Jego korzenie wywodzą się z tsipouro, a swoją popularność osiągnął w XIX wieku, kiedy to w 1856 roku otwarto pierwszą destylarnię.

Ouzo zazwyczaj miesza się z wodą, co powoduje, że napój staje się mleczno-biały, i często serwuje się go z kostkami lodu. Niektórzy preferują pić go w shotach. Jest również popularnym dodatkiem do mezes, czyli przekąsek.

W 2006 roku Grecja uzyskała prawo do wyłącznego oznaczenia ouzo jako greckiego produktu, podobnie jak tsipouro i tsikoudia. Pochodzenie nazwy "ouzo" wciąż budzi kontrowersje: jedni łączą ją z włoskimi napisami na towarach eksportowych, inni z tureckim słowem oznaczającym winogrono. Produkcja ouzo polega na destylacji rektyfikowanego spirytusu wraz z anyżem i innymi aromatami, co daje zawartość alkoholu od 37,5% do 50%.

W Grecji ouzo tradycyjnie spożywa się w ouzeriach—miejscach, gdzie przez kilka godzin serwuje się je z szerokim wyborem przystawek. W innych krajach często pije się je jako aperitif w autentycznych greckich restauracjach. Jednak ze względu na wysoką zawartość cukru w ouzo, łatwo jest nieocenić stopnia nietrzeźwości. Ouzo można podawać schłodzone bez wody lub lodu, ale zazwyczaj nie używa się go w koktajlach. Po dodaniu wody staje się mleczno-białe z powodu wytrącenia się anetolu, olejku eterycznego z anyżu.

Podobne aperitify to tureckie rakı, francuski pastis, arak z Lewantu i włoska sambuca. Smak ouzo przypomina inne likiery anyżowe z Włoch i Hiszpanii, a także absynt z Francji i Szwajcarii. Aguardiente z Kolumbii i Pallini Mistra z Włoch również mają cechy wspólne z ouzo.