Diugoń przybrzeżny

Dugong to średniej wielkości ssak morski i jedyny morski roślinożerca. Można go spotkać w wodach około 40 krajów regionu Indo-Zachodniego Pacyfiku. Dugongi polegają w dużej mierze na trawie morskiej jako źródle pożywienia, dlatego preferują obszary przybrzeżne, gdzie łąki trawy morskiej są obfite. Mają smukły, opływowy kształt ciała, brak płetwy grzbietowej i tylnych kończyn oraz płetwy przednie przypominające wiosła z ogonem w kształcie podobnym do delfina.

Od tysięcy lat ludzie polowali na dugongi dla ich mięsa i oleju. Choć tradycyjne polowania w niektórych rejonach wciąż się odbywają, wiele populacji dugongów jest obecnie zagrożonych wyginięciem z powodu działalności człowieka, takiej jak rybołówstwo, niszczenie siedlisk i niekontrolowane polowania.

Dugongi należą do rzędu Syren, który obejmuje również manatów, często nazywanych „krowami morskimi”. Mają długą historię kopalną sięgającą 50 milionów lat i doświadczyły spadków liczebności z powodu zmian klimatycznych, przekształceń oceanicznych oraz działalności człowieka. Najbliższy krewny dugonga, krowa morska Stellera, został wytępiony w XVIII wieku. Dugongi mają charakterystyczną czaszkę, zęby i strukturę ciała, charakteryzującą się cylindrycznym kształtem zwężającym się na obu końcach, grubą skórą oraz unikalnym wzorem zębów. Mogą żyć do 70 lat, ale rozmnażają się powoli, co czyni je szczególnie podatnymi na wyginięcie.

Dugongi zamieszkują ciepłe wody przybrzeżne od zachodniego Oceanu Spokojnego po wschodnie wybrzeże Afryki, obejmując teren 37 krajów i terytoriów. Ich liczba spadła jednak o 20% na całym świecie w ciągu ostatnich 90 lat, a w niektórych regionach uległy całkowitemu wyginięciu. Preferują szerokie, płytkie zatoki i są znane z długich migracji w poszukiwaniu pożywienia, pozostając w pewnym obszarze przez całe życie. Chociaż ich główną dietą jest trawa morska, okazjonalnie zjadają również bezkręgowce.

Dugongi stoją w obliczu wielu zagrożeń, w tym polowań, utraty siedlisk, przypadkowej śmierci związanej z rybołówstwem, kolizji z łodziami oraz degradacji środowiska. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) klasyfikuje je jako gatunek narażony, a międzynarodowe umowy, takie jak Konwencja o międzynarodowym handlu gatunkami zagrożonymi wyginięciem (CITES), regulują lub zakazują handlu produktami z dugongów.

W wielu krajach, gdzie żyją dugongi, prowadzone są działania ochronne, mimo to wyzwania pozostają. Potrzeba więcej badań, lepszego egzekwowania prawa oraz strategii zmniejszania wpływu człowieka na siedliska dugongów, aby zapewnić przetrwanie tego gatunku.