Tratwa Meduzy

Tło historyczne

Obraz powstał po tragicznych wydarzeniach, które miały miejsce w 1816 roku, a dotyczyły zatonięcia u wybrzeży Afryki fregaty Meduza z ponad 150 pasażerami na pokładzie. Według relacji oficerowie opuścili tonący statek i pozostawili pasażerów na pewną śmierć. Pasażerowie zbudowali tratwę o wymiarach 20 × 7 m. Zostali odnalezieni po trzynastu dniach. Do tego czasu na tratwie pozostało jedynie piętnastu rozbitków. Po tragedii kapitan-emigrant z okresu rewolucji francuskiej i wojen napoleońskich został surowo ukarany podczas rozprawy sądowej. Sam proces i jego wyrok był uznany przez paryską opinię za proces przeciwko emigracji. Obraz Tratwa Meduzy miał więc stanowić manifestację przeciwko niesprawiedliwości.

Opis

Géricault scenę z tratwy przedstawił w momencie ratowania pozostałych rozbitków. Tratwa jest unoszona przez wzburzone morze, a na horyzoncie widoczny jest okręt wojenny Argus, który odnalazł rozbitków. Malarz, dzięki kontrastowi pomiędzy światłem a zastygłymi gestami wyrażającymi nadzieję i strach, ukazał dramatyzm i pełną ekspresji scenę.

Zanim powstał obraz, Géricault wykonał wiele szkiców. W tym celu dokonywał obserwacji w klinice doktora Georgeta dla ludzi obłąkanych. Do postaci jednego z rozbitków znajdującego się na pierwszym planie po lewej stronie pozował jego przyjaciel Eugène Delacroix. Prawdopodobnie do namalowania w taki sposób sceny na tratwie zainspirował go również obraz Michała Anioła Sąd Ostateczny i jego fragment z łodzią Charona. Dzieło to Géricault widział trzy lata wcześniej w Kaplicy Sykstyńskiej. Niektóre postacie przedstawione przez francuskiego malarza są bardzo podobne do tych u Michała Anioła.

W kulturze popularnej

W 1998 powstał film pt. Tratwa Meduzy w reżyserii Iradja Aziminiego. Jeden z utworów Donguralesko z albumu Dom Otwartych Drzwi nosi tytuł Tratwa Meduzy.