Fakty o: Kapturnik morski
Kapturnik morski, kapturnik – gatunek ssaka z rodziny fokowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Cystophora Nillson, 1820, opisany po raz pierwszy przez Erxlebena pod nazwą Phoca cristata.
Charakterystyka ogólna
Sierść dorosłych kapturników jest pokryta nieregularnymi ciemnymi plamami wielkości dłoni. Część twarzowa czarna aż do oczu. Młode są brązowoszare na wierzchu ciała i białe na spodzie. U samców nad nosem i górną częścią głowy występuje worek skórny, połączony z jamą nosową, zwierzę może go nadymać. Podczas nadymania ściany przegrody nosowej wystają na zewnątrz w postaci krwistoczerwonego pęcherza. U samic worek jest słabiej wykształcony.
Wymiary
- Długość ciała
- 193-350 cm
- Waga ciała
- do 400 kg (zdarza się więcej). Samce o blisko 20-25 procent większe i cięższe od samic.
Występowanie
Kapturnik zamieszkuje Morze Północne, Ocean Arktyczny, Cieśninę Davisa, jak również wody wokół Labradoru i Nowej Fundlandii. Główne obszary rozrodcze tego gatunku leżą na północ od wyspy Jan Mayen, na zachodnim wybrzeżu Grenlandii, a także na północ i na południe od Nowej Fundlandii.
Środowisko życia
Gatunek ten pojawia się w pobliżu lądu tylko wraz z dryfującym lodem (tam też się rodzą młode). Najchętniej trzyma się wód o dużej głębokości.
Tryb życia
Kapturniki są przystosowane do życia na otwartym morzu. Świetnie nurkują na głębokość ponad 300 m, pozostając pod wodą około 25 minut i pokonując duże odległości.
Rozród
Młode wielkości 1 m i ciężarze 24 kg, rodzą się od końca marca do połowy kwietnia. Nie mają wełnistej sierści i zaraz po urodzeniu mogą zanurzyć się w wodzie. Zwykle młode mniej więcej przez osiem dni pozostają na lodzie i przez 3 tygodnie odżywiają się wyłącznie mlekiem matki. Po tym okresie muszą się troszczyć o siebie same. Samce toczą zacięte walki o samice.
Ciekawostki
Liczebność gatunku na początku lat 70. XX wieku, szacowano na 300 tys. Co roku ponad 40 tys. kapturników jest zabijanych dla futer i tłuszczu. W przeciwieństwie do innych fok, nie uciekają na widok myśliwych tylko przygotowują się do obrony. Nadymają worek skórny, wydają głośne ryki i rzucają się na napastnika.