Lodofoka grenlandzka

Foka grenlandzka, często nazywana foką siodłową, to fascynujący gatunek występujący w najbardziej wysuniętych na północ częściach Atlantyku i Oceanu Arktycznego. Początkowo zaliczana była do rodzaju Phoca, obecnie należy do monotypowego rodzaju Pagophilus. Jej nazwa naukowa oznacza „miłośnika lodu z Grenlandii”.

Dorosłe foki grenlandzkie są łatwo rozpoznawalne dzięki swojej srebrnoszarej sierści i charakterystycznym czarnym wzorom w kształcie harfy na grzbiecie. Te foki zazwyczaj mierzą od 1,7 do 2,0 metra długości i ważą od 115 do 140 kilogramów. Samce są nieco większe i bardziej ozdobione niż samice, mają bardziej wyraźne oznaczenia na grzbiecie i ciemniejsze głowy.

Znane ze swoich imponujących umiejętności nurkowania, głębokość, na jaką mogą się zanurzać foki grenlandzkie, zależy od pory roku, lokalizacji i pory dnia. Doskonale przystosowały się do swojego zimnego środowiska, używając tłuszczu do izolacji i specjalnych cech układu krążenia w płetwach, aby zachować ciepło. Ich duże oczy są idealne do widzenia przy słabym świetle, a wibrysy pomagają wykrywać dotyk i wibracje.

Jako drapieżniki, foki grenlandzkie cieszą się zróżnicowaną dietą składającą się z różnych ryb i bezkręgowców. W swoim cyklu życiowym samice rodzą jedno młode każdego roku po 11,5-miesięcznym okresie ciąży. Te młode rosną szybko, polegając na ogrzewaniu słonecznym i swoim zachowaniu, aby utrzymać ciepło.

Foki grenlandzkie są towarzyskimi stworzeniami, tworzącymi duże kolonie i żyjącymi na wolności do 30 lat. Większość czasu spędzają w wodzie, wychodząc na ląd tylko sporadycznie. Populacja tych fok wynosi od 2,25 do 3 milionów osobników, z wyraźnymi grupami rozrodczymi w różnych regionach.

Te foki są migracyjne i posiadają silne umiejętności nawigacyjne, czasami pojawiając się poza swoim zwykłym zasięgiem. Pomimo ochrony w niektórych krajach, nadal są komercyjnie polowane w takich miejscach jak Kanada, Norwegia, Rosja i Grenlandia, co wpływa na ich liczebność na przestrzeni lat.