White-collared swift

Białoszyi jerzyk to duży ptak zamieszkujący centralny Meksyk, Wielkie Antyle, Trynidad, Peru, północną Argentynę i południowo-wschodnią Brazylię. Ptaki te są znane ze swoich nietypowych zwyczajów gniazdowania, budując gniazda z błota, mchu i części owadów na półkach skalnych w jaskiniach, zazwyczaj za wodospadami. Składają dwa białe jaja między marcem a lipcem. Choć preferują rozmnażanie w obszarach górskich i pagórkowatych, poszukują pożywienia na szerszym obszarze, w tym w regionach nizinnych.

Pod względem wyglądu, białoszyi jerzyk to niezwykły ptak. Mierzy 20–22 cm długości i waży od 90 do 125 gramów. Rozpiętość skrzydeł wynosi od 45 do 55 cm. Upierzenie ptaka jest głównie czarne z niebieskim połyskiem na plecach, uzupełnione charakterystycznym białym kołnierzem i lekko rozwidlonym ogonem. Są to ptaki towarzyskie, często widywane w dużych stadach liczących ponad 100 osobników, czasem mieszających się z innymi gatunkami jerzyków. Mają szybki, bezpośredni styl lotu, zdolny osiągać prędkości między 70 a 100 km/h. Ich głosy są skrzeczące, a uderzenia skrzydeł wydają zauważalny "szum".

Jeśli chodzi o pożywienie, białoszyi jerzyk poluje głównie na latające owady, takie jak chrząszcze, pszczoły i latające mrówki. Ich sezon lęgowy od kwietnia do maja zbiega się z okresem szczytowej dostępności tych owadów. Gniazda, które budują, mają kształt miseczki i są wykonane z kombinacji błota, mchu i zwróconych części owadów. Gniazda umieszczane są na półkach w ścianach jaskiń. Po złożeniu jaj młode jerzyki stają się samodzielne po około 45–55 dniach.

W Meksyku białoszyi jerzyk staje w obliczu zagrożeń ze strony drapieżników, takich jak dydelf wirginijski i sokół wędrowny. Pomimo tych wyzwań, ich towarzyska natura i szybki lot pomagają im przetrwać w różnorodnych siedliskach.