Torre mudéjar de El Salvador, Teruel

Architektura Mudéjar w Aragonii to nurt estetyczny w stylu mudéjar w Aragonii, który w niektórych reprezentatywnych budynkach został uznany przez UNESCO za Światowe Dziedzictwo Kultury.

Chronologia aragońskich mudéjarów obejmuje okres od XII do XVII wieku i obejmuje ponad sto zabytków architektonicznych zlokalizowanych głównie w dolinach rzek Ebro, Jalón i Jiloca.

Pierwsze przejawy aragońskiej architektury mudéjar mają dwojakie pochodzenie: z jednej strony jest to architektura pałacowa związana z monarchią, która przebudowuje i rozbudowuje pałac Aljafería, zachowując islamską tradycję ornamentalną, a z drugiej strony jest to tradycja, która rozwija architekturę romańską, stosując raczej konstrukcję ceglaną niż murowaną, w której często pojawiają się ornamenty trackie o korzeniach hispanoamerykańskich. Przykłady tego drugiego typu architektury mudejarskiej można zobaczyć w kościołach w Daroce, które zostały zbudowane z kamienia, a w XIII wieku wykończone płytami z cegły mudejarskiej.

Z konstrukcyjnego punktu widzenia architektura mudejarska w Aragonii przyjmuje przede wszystkim schematy funkcjonalne gotyku cysterskiego, ale z pewnymi różnicami. Przypory są często nieobecne, zwłaszcza w absydach, które mają charakterystyczny ośmiokątny plan z grubymi ścianami, mogącymi utrzymać napór dachu i zapewniającymi miejsce na wyeksponowanie dekoracji ceglanych. Z drugiej strony przypory są często charakterystyczne dla naw, które mogą być zwieńczone wieżyczkami, jak w stylu bazyliki Matki Bożej Filarowej. Mogą istnieć kaplice boczne, które nie są widoczne z zewnątrz. Kościoły w dzielnicach lub w małych miasteczkach zazwyczaj nie mają naw bocznych, ale miejsca na dodatkowe ołtarze zapewniają kaplice między przyporami nawy. Zazwyczaj te boczne kaplice mają zamkniętą galerię lub ándite, z oknami wychodzącymi na zewnątrz i do wewnątrz budynku. Taki układ nazywany jest kościołem-fortecą, a jego prototypem może być kościół w Montalbán.

Zazwyczaj dzwonnice wykazują niezwykły rozwój ornamentyki, a ich struktura została odziedziczona po minaretach islamskich: czworoboczna z centralnym filarem, którego przestrzenie wypełnione są sklepieniami o zbliżonym kształcie, podobnie jak w minaretach Almohadów. Na tym korpusie stała wieża, zwykle wielokątna. Znane są również przykłady wież ośmiokątnych.