Puerta Monaita, Grenada

Brama Monaita, po arabsku bab al-Unaydar, w tłumaczeniu Puerta de la Erilla, znana również jako Puerta de la Alhacaba, była jednym z najstarszych wejść do Granady i głównym wejściem do alcazaby Qadīma, czyli Starej Alcazaby w dzielnicy Albaicín.

Jest on wkomponowany w mur Zirydów, który łączył go od zachodu z Bramą Elwiry, a od wschodu z Bramą Wagi.

Zbudowano go w XI w. w związku z przeniesieniem stolicy emiratu z Medyny Elvira do Medyny Garnata. W czasach panowania Nasrydów, a nawet w okresie chrześcijańskim, przeszedł kilka transformacji. Została ona przytoczona przez al-ʿUmarī w Masālik al-Absār fī Mamālik al-Amsar, Hurtado de Mendoza w Guerra de Granada i Mármol Carvajal w Historia del rebelión y castigo de los moriscos i jest doskonale przedstawiona w Plataformie Vico z numerem 47 i nazwą "Monaica".

Wraz z niektórymi fragmentami muru obwodowego i wieży, która go flankuje, zachował się główny otwór drzwiowy, składający się z dwóch łuków podkowiastych z przeciwległymi łukami żłobkowanymi, rozdzielonych ceglanym sklepieniem kolebkowym. Łuki, obramowane alfizem i lekko zaostrzone, tworzą voussoirs z piaskowca La Malahá, imposty z kamienia Sierra Elvira, ceglane nadproża i ościeża z kamienia naturalnego. Pomiędzy dwoma łukami, pod ceglanym sklepieniem, znajdowały się dwa skrzydła drzwiowe, wykonane z drewna obłożonego żelazem. Wejście to prowadziło na mały czworokątny dziedziniec o wymiarach 6 m x 6 m, otoczony murami i wykorzystywany jako wartownia, z którego dostęp do cytadeli uzyskiwano przez kolejną bramę w zakolu, o której niewiele pozostało, co czyni ją jedną z pierwszych bram w Al-Andalusie z takim systemem obronnym. Dostęp od strony dzisiejszej ulicy Carril de la Lona prowadził przez trzy zygzakowate rampy, obecnie rozłożone w czasie, co w połączeniu z zakrzywionym wejściem czyniło go praktycznie nie do zdobycia.

Po wejściu do środka, po lewej stronie, znajduje się wieża obronna. Fasada zachodnia została zbudowana z betonu wapiennego, a w ostatnich latach dodano do niej murowaną okładzinę z cegieł i wapiennych murowanych obramowań na narożach.

W 1931 r. został uznany za Narodowy Zabytek Historii i Sztuki, a w latach 1998-1999 został odrestaurowany, choć jest nieco opuszczony i narażony na akty wandalizmu, na co wielokrotnie zwracały uwagę stowarzyszenia konserwatorów zabytków i dzielnic.