Banu Gómez, Saldaña

Banu Gómez byli potężnym, ale skłóconym rodem szlacheckim zamieszkującym kastylijskie marchie Królestwa Leónu od X do XII wieku. W X w. zyskali sławę jako hrabiowie na Saldaña, Carrión i Liébana, a apogeum osiągnęli, gdy sprzymierzona z wodzem z Kordoby, Almanzorem, ich głowa, García Gómez, wypędziła króla Vermudo II z León i na krótko objęła w nim rządy. Pojednał się z rodziną królewską, ale wywołał dwie kolejne rebelie. Po jego śmierci linia seniora rodu została zaćmiona, ale młodsza gałąź powróciła do świetności, dając Pedra Ansúreza, jednego z najważniejszych możnowładców za panowania króla Alfonsa VI i królowej Urraki na przełomie XI i XII wieku. Rodzina ta została przedstawiona w Cantar de Mio Cid jako rywale i antagoniści bohatera El Cida, a ich bunty posłużyły za podstawę legendy o Bernardo del Carpio.