Portico of Glory, Santiago de Compostela

Portyk Chwały katedry w Santiago de Compostela to romański portyk i główna brama katedry, stworzony przez mistrza Mateo i jego warsztat na polecenie króla Ferdynanda II Leóna. W latach 1168-1888 król ofiarował Mateo sto maravedís rocznie. Na pamiątkę ukończenia budowy w 1188 r. data ta została wyryta na kamieniu wmurowanym w katedrę oraz na nadprożu podtrzymującym bogato zdobiony tympanon. Zgodnie z umową zawartą w 1168 r. jeśli Mateo miałby w jakimkolwiek momencie odstąpić od umowy na wykonanie portyku, musiałby zapłacić 1000 sztuk złota. Ukończenie kompletnego trzyczęściowego zestawu trwało do 1211 roku, kiedy to katedra została poświęcona w obecności króla Leónu Alfonsa IX.

Pierwotnie projektowany jako czteroczęściowy, został zmodyfikowany do formatu trzyczęściowego, co zmieniło proporcje całego portalu. Dzięki ponad 200 rzeźbom w stylu romańskim portyk stanowi artystyczny punkt kulminacyjny katedry i często uważany jest za największe dzieło hiszpańskiej rzeźby romańskiej. Pórtico de la Gloria składa się z wewnętrznego, dwuskrzydłowego ganku, zakończonego zewnętrzną fasadą zachodnią. Boczne archiwolty pozostały niedekorowane, co mogło być spowodowane ograniczeniami czasowymi związanymi z koniecznością ukończenia bramy na Jubileusz 1182 roku i uroczystą procesję pielgrzymów.

Czysta romańska tkanka została nieco zmieniona, a następnie obudowana barokową fasadą. Zanim wzniesiono fasadę, portyk był widoczny z daleka, a pielgrzymi musieli pokonać spory odcinek schodów, aby się do niego dostać. Trzy duże łuki, pozbawione zastawek drzwiowych, ozdobione są aniołami i liśćmi i stanowią obramowanie cyborium i ołtarza na końcu nawy. Prorocy i apostołowie tworzą kolumny i ościeża witające pielgrzymów wewnątrz kościoła.

Choć pierwotnie portal był polichromowany, widoczne dziś liczne ślady resztek farby są wynikiem późniejszych ingerencji. Z zapisów wynika, że portyk był często przemalowywany, a z XV i XVII w. zachowały się umowy. Obecnie na konstrukcji można wyróżnić dwa rodzaje malowideł. Na niektórych figurach farba jest pudrowa; kolory są jasne, miękkie i wyraźne, bez dodatkowych ornamentów. Pochodzą one z XV lub XVI wieku. Bardziej emaliowane malowidła są ostrzejsze i ciemniejsze, z ornamentalnymi wzorami, datowane na XVII wiek, w stylu podobnym do skrzyń ofiarnych z 1656 roku.

Kruchta, czyli narteks, jest obecnie zasłonięta przez churriguezowski front zachodni i nie jest już widoczna z zewnątrz. Kościół jest odpowiedzialny za zachowanie portalu do dnia dzisiejszego. W średniowieczu drzwi nigdy nie były zamykane ani w dzień, ani w nocy.