Binchōtan

Binchō-tan, znany również jako biały węgiel drzewny lub binchō-zumi, to tradycyjny rodzaj węgla drzewnego, który odgrywa kluczową rolę w japońskiej kuchni. Jego historia sięga okresu Edo, kiedy to po raz pierwszy został wyprodukowany w Tanabe, prefektura Wakayama, przez rzemieślnika o imieniu Bichū-ya Chōzaemon. Głównym drewnem wykorzystywanym do produkcji binchō-tan w Japonii jest dąb, przede wszystkim dąb ubame, który obecnie jest oficjalnym drzewem prefektury Wakayama. Prefektura Wakayama nadal przoduje w produkcji wysokiej jakości binchō-tan, z Minabe jako najważniejszym miastem wytwarzającym ten węgiel w kraju.

Proces produkcji tego wyjątkowego węgla drzewnego polega na podgrzewaniu drewna w piecu w temperaturze około 240°C przez około 120 godzin. Po tej początkowej fazie temperatura jest zwiększana do około 1000°C. Gdy drewno jest w pełni zwęglone, wyjmuje się je i przykrywa wilgotną mieszanką ziemi, piasku oraz popiołu. Pomimo swoich tradycyjnych korzeni, dokładna struktura binchō-tan pozostaje tajemnicą.

W świecie kulinarnym pojawia się pewne zamieszanie. Niektóre restauracje i szefowie kuchni błędnie nazywają oga-tan, rodzaj sprasowanego węgla drzewnego z trocin, binchō-tan. Aby wyjaśnić tę kwestię, rośnie trend nazywania binchō-tan z Wakayama jako Kishū binchō-tan, gdzie Kishū jest starą nazwą Wakayama.

Binchō-tan to rodzaj węgla drzewnego zachowujący kształt drewna, z którego został wykonany. Jest twardszy niż czarny węgiel drzewny i wydaje metaliczny dźwięk, gdy się go uderza. Ta unikalna właściwość sprawiła, że jest on również wykorzystywany do produkcji dzwonków wietrznych oraz instrumentu muzycznego zwanego tankin, czyli "ksylofonu z węgla drzewnego."