Błotniak moczarowy

Błotniak moczarowy, znany także jako błotniak australazjatycki, to duży ptak drapieżny występujący w regionie Australazji. W Nowej Zelandii, gdzie jest znany jako błotniak błotny lub „kāhu” w języku Māori, pojawił się około 700 lat temu, zastępując wymarłego błotniaka Eylesa. Ptak ten należy do podrodziny Circinae i rodzaju Circus, a jego elegancki, krążący lot to charakterystyczna cecha zarówno podczas polowania, jak i zalotów.

Błotniak moczarowy wyróżnia się ciemnobrązowym upierzeniem i charakterystyczną białą plamą na ogonie. Jego rozpiętość skrzydeł wynosi od 120 do 145 cm, a długość ciała dochodzi do 50–58 cm. Polując, ptak ten często lata nisko nad ziemią, z uwagą wypatrując swojej zdobyczy. Jest szeroko rozpowszechniony w całej Australazji, obejmując kraje takie jak Australia, Nowa Zelandia, Fidżi, Vanuatu i Nowa Kaledonia. Preferuje tereny podmokłe oraz otwarte obszary wiejskie.

Mimo swoich zdolności drapieżnika, błotniak moczarowy napotyka zagrożenia ze strony takich gatunków jak sroki australijskie, czajki maskowe i szpaki europejskie. Jego dieta jest zróżnicowana, obejmując ptaki naziemne i wodne, małe ssaki, gady, żaby i ryby. Zimą padlina staje się głównym składnikiem jego pożywienia. Błotniak moczarowy zazwyczaj gniazduje na ziemi, często wybierając bagna lub gęstą roślinność, i składa od dwóch do siedmiu jaj w jednym lęgu.

W Nowej Zelandii błotniak moczarowy jest często spotykany na otwartych terenach rolniczych i czasami jest wykorzystywany w sokolnictwie, zwłaszcza do polowania na pukeko i młode króliki. Gatunek ten dobrze przystosował się do współczesnego krajobrazu przekształconego przez osadnictwo europejskie i jest znany ze swojego unikalnego stylu łowieckiego oraz preferencji siedliskowych w regionie.