Garlica maoryska

Kererū, znany również jako gołąb nowozelandzki, to niezwykły ptak, występujący wyłącznie na terenach Nowej Zelandii. Ten duży, rzucający się w oczy ptak odgrywa kluczową rolę w rozprzestrzenianiu nasion rodzimych drzew, co czyni go istotnym elementem lokalnego ekosystemu. W przeszłości kererū stanowiły ważne źródło pożywienia dla Maorysów. Niestety, ich populacja znacznie się zmniejszyła z powodu takich czynników jak europejska kolonizacja, wprowadzenie drapieżników takich jak szczury i oposy oraz nielegalne polowania.

Kererū nosi kilka nazw, w tym "kūkupa" i "kūkū", i jest także określany mianem gołębia leśnego, choć różni się od gołębi leśnych występujących na półkuli północnej. Te ptaki wyróżniają się nie tylko swoim rozmiarem i wyglądem, ale również zachowaniem, dietą i nawykami rozrodczymi. Kererū przede wszystkim jedzą owoce, ale spożywają również liście, kwiaty i pąki. Ta zróżnicowana dieta pozwala im na rozprzestrzenianie nasion dużych rodzimych owoców i pestkowców, co jest kluczowe dla wzrostu rodzimych drzew.

Istnieją różne podgatunki gołębia nowozelandzkiego, a gołąb z Wysp Chatham jest uznawany za odrębny gatunek. Kererū należy do rodziny gołębiowatych (Columbidae) i podrodziny Ptilinopinae. Podczas gdy gołąb z Wysp Chatham jest klasyfikowany jako "narażony", status ochrony kererū różni się w zależności od regionu.

Rozprzestrzenienie kererū zostało negatywnie wpłynięte przez utratę siedlisk, polowania oraz drapieżnictwo ze strony wprowadzonych obcych gatunków. W kulturze Maorysów kererū jest uważany za taonga (skarb) i ma ogromne znaczenie kulturowe. Tradycyjne metody łapania i konserwacji kererū były przekazywane przez pokolenia, a ptak ten zajmuje ważne miejsce w mitologii maoryskiej.

Aby chronić kererū, wprowadzono prawne ograniczenia dotyczące polowań i zbiorów. Trwa debata na temat ewentualnego zezwolenia na zwyczajowe zbiory kererū, aby zachować tradycyjną wiedzę i ochronę praw Maorysów. Obecnie dopuszczalne jest jedynie użytkowanie piór i kości zebranych od ptaków, które zmarły naturalnie, a praktyki te są nadzorowane przez Departament Ochrony Przyrody.