Tonin nowozelandzki

Delfin Hektora to fascynujący gatunek, który można znaleźć wyłącznie w Nowej Zelandii. Należą one do rodzaju Cephalorhynchus i dzielą się na dwa podgatunki: delfina Hektora z Wyspy Południowej (C. h. hectori) oraz krytycznie zagrożonego delfina Māui, który zamieszkuje zachodnie wybrzeże Wyspy Północnej. Nazwane zostały na cześć Sir Jamesa Hektora i są znane ze swojego małego rozmiaru oraz unikalnego wyglądu.

Dorosłe delfiny Hektora osiągają długość od około 1,2 do 1,6 metra i ważą między 40 a 60 kilogramów. Samice zazwyczaj są nieco większe od samców. Ich ciała mają charakterystyczną mieszankę jasnoszarych, czarnych i białych znaków, a zaokrąglona płetwa grzbietowa nadaje im elegancki wygląd.

Te delfiny cechują się wolnym tempem reprodukcji. Samice rodzą co 2 do 3 lata, a w ciągu swojego życia mają zazwyczaj od 4 do 7 cieląt. To wolne tempo rozrodu sprawia, że trudno jest ich populacjom odnowić liczebność po spadkach.

Delfiny Hektora preferują mętne wody przybrzeżne o głębokości do 100 metrów. Przemieszczają się pomiędzy płytkimi obszarami przybrzeżnymi a głębszymi wodami otwartym, zależnie od pory roku. Nie są wybredne w jedzeniu, żywiąc się różnymi rybami i kałamarnicami.

Niestety, te delfiny stają w obliczu licznych zagrożeń, z których głównym są działania rybackie. Często wpadają w sieci skrzelowe, co prowadzi do znacznego spadku liczebności ich populacji. W odpowiedzi, podjęto działania ochronne, takie jak tworzenie morskich obszarów chronionych i wprowadzanie ograniczeń w rybołówstwie. Choroby, takie jak toksoplazmoza i bruceloza, również stanowią poważne zagrożenie dla ich zdrowia.

Utrata różnorodności genetycznej i kurczące się populacje są dodatkowymi problemami. Aby zapewnić ich przetrwanie, niezbędne są kompleksowe strategie ochrony. Istnieje również możliwość krzyżowania się delfinów Hektora i Māui, co mogłoby zwiększyć różnorodność genetyczną i liczebność populacji. Jednak wiąże się to z ryzykiem hybrydyzacji i potencjalnymi problemami genetycznymi.