Hiena brunatna

Taksonomia

Gatunek po raz pierwszy naukowo opisał w 1820 roku szwedzki przyrodnik Carl Peter Thunberg nadając mu nazwę Hyaena brunnea. Jako miejsce typowe pochodzenia holotypu Thunberg wskazał „Przylądek Dobrej Nadziei, w Południowej Afryce” (szw. Goda Hopps Udden; Södra Afrika). Jedyny przedstawiciel rodzaju Parahyaena który opisał w 1972 roku południowoafrykański paleontolog Q.B. Hendey.

Etymologia

• Parahyaena: gr. παρα para „blisko”; rodzaj Hyaena Brisson, 1762 (hiena).
• brunnea: nowołac. brunneus „brązowy”, od średniowiecznołac. brunius „brązowy”.

Charakterystyka

Długość ciała (bez ogona) 110–136 cm (samce średnio 123 cm, samice średnio 117 cm), długość ogona 18,7–26,5 cm, wysokość w kłębie samców średnio 79 cm, samic średnio 74 cm; masa ciała 28–47,5 kg (średnio 40 kg). Hiena brunatna ma ciemnobrązową sierść ze słabo zaznaczonymi pręgami oraz najsilniej rozwiniętą grzywę, która pokrywa cały przód ciała.

Tryb życia

Hieny brunatne żyją w mniejszych klanach o bardziej luźnej strukturze. Zasiedlają przeważnie tereny bardziej niegościnne niż hieny cętkowane, więc nie mogą tworzyć zbyt licznych grup. U tego gatunku nie ma również tak silnie zaznaczonej walki o dominację oraz agresji.

Pokarm

Hiena brunatna jest typowym padlinożercą, zjada wszystko, co się da strawić. Ma bardzo silne szczęki zdolne skruszyć kość słonia. Hiena brunatna czasami poluje na mniejsze zwierzęta, takie jak np. młode gazele, gryzonie i inne. U hieny brunatnej ważnym składnikiem pokarmu i źródłem wody są owoce, zwłaszcza melony.

Wrogowie

Do głównych wrogów hieny brunatnej należą krokuty cętkowane, lwy, lamparty i likaony.

W ogrodach zoologicznych hieny brunatne żyją do ok. 20 lat.