Mamałyga

Mămăligă to uwielbiane danie rumuńskie przyrządzane z żółtej mąki kukurydzianej, które można spotkać w innych krajach pod różnymi nazwami. Na przykład we Włoszech, Szwajcarii, Słowenii i Chorwacji jest znane jako polenta. Choć początkowo była to prosta potrawa chłopska, dziś mămăligă bywa serwowana również w eleganckich restauracjach.

Historia mămăligi sięga czasów rzymskich, kiedy to ludzie powszechnie jedli kaszę zbożową, zanim chleb stał się powszechny. Pierwotnie była przygotowywana z mąki prosa. Jednak kiedy kukurydza została wprowadzona do Europy w XVI wieku, stopniowo stała się głównym składnikiem, ze względu na swoją adaptację do klimatu regionu, szczególnie wzdłuż Doliny Dunaju.

Aby przygotować tradycyjną mămăligę, gotuje się wodę z solą i mąką kukurydzianą w specjalnym garnku zwanym "ceaun" lub "tuci". Danie to można podawać na wiele sposobów — z mlekiem, masłem, serem, kiełbasą, bekonem lub grzybami. Jest to wszechstronna i zdrowa opcja, często serwowana ze śmietaną, serem lub różnymi potrawami mięsnymi.

W kuchni rumuńskiej mămăligă jest podstawą kilku popularnych dań. Na przykład jest kluczowym składnikiem w sarmale (gołąbkach), bulz (mămăligă zmieszana z serem i masłem) i balmoș (bogatsza wersja gotowana w mleku owczym). Istnieją nawet zabawne wersje, takie jak cir de mămăligă i mieșniță. Odniesienia do mămăligi można znaleźć w literaturze i piosenkach rumuńskich.

Mămăligă nie jest jednak wyłącznie rumuńskim skarbem. Podobne dania istnieją na całym świecie. We Włoszech to polenta; w Brazylii mają swoje własne wersje polenty. W Stanach Zjednoczonych istnieje cornmeal mush, a w Serbii i Bułgarii kačamak. Na Bałkanach cieszą się pura, a w Turcji kuymak. Istnieje nawet wariant zwany broccoliga, który zawiera brokuły i ser. Podobne potrawy można znaleźć w kuchniach kaukaskich i karaibskich, gdzie są znane jako cou-cou lub fungi.