Wiewióra cejlońska

Grizzled giant squirrel, naukowo znana jako Ratufa macroura, to wyjątkowa wiewiórka drzewna, występująca naturalnie na Sri Lance oraz w południowych Indiach. Ten unikatowy gatunek jest obecnie klasyfikowany jako narażony na wyginięcie przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN) z powodu utraty siedlisk i nacisku ze strony polowań.

Te wiewiórki zawdzięczają swoją nazwę białym pasmom włosów, które przeplatają się z ich szarobrązowym futrem, nadając im postarzały wygląd. Mimo że są najmniejsze spośród gigantycznych wiewiórek na subkontynencie indyjskim, nadal osiągają imponujące rozmiary, z całkowitą długością ciała wahającą się od 50 do 90 cm.

Grizzled giant squirrel mają doskonały wzrok, jednak ich słuch jest nieco słabszy. Zasłynęły z wydawania głośnych, przenikliwych dźwięków oraz charakterystycznego niskiego "churr", którym komunikują się z innymi wiewiórkami. Ich dłonie i stopy wyposażone są w szerokie, miękkie poduszki i ostre pazury, idealne do chwytania gałęzi drzew.

W Indiach wiewiórki te można spotkać w kilku rezerwatach przyrody oraz obszarach leśnych, między innymi w Sanktuarium Przyrody Grizzled Squirrel w Tamil Nadu. Ich dieta jest zróżnicowana i obejmuje owoce, orzechy, owady, jaja ptaków oraz korę drzew. Są prawie wyłącznie nadrzewne, co oznacza, że większość czasu spędzają na drzewach i rzadko schodzą na ziemię. Interesujące jest, że używają tylnych nóg do utrzymywania równowagi, a nie ogonów.

Istnieją trzy uznane podgatunki grizzled giant squirrel, każdy z unikalnym ubarwieniem i zasięgiem geograficznym. Są to Ratufa macroura macroura, Ratufa macroura dandolena i Ratufa macroura melanochra. Każdy podgatunek wyróżnia się specyficznymi cechami fizycznymi oraz różnorodnymi siedliskami, co czyni je fascynującymi obiektami do dalszych badań i działań konserwatorskich.