Banana slug

Ślimaki bananowe, należące do rodzaju Ariolimax, to niezwykłe stworzenia, które można spotkać w Ameryce Północnej. Słyną z jaskrawożółtego koloru, ale można je również zaobserwować w odcieniach zielonego, brązowego, jasnobrązowego, a nawet białego. Ślimak bananowy Pacyfiku jest drugim co do wielkości ślimakiem lądowym, osiągającym długość do 25 centymetrów i wagę 115 gramów. Mogą żyć od 1 do 7 lat i używają specjalnego narzędzia do jedzenia, zwanego radulą.

Jedną z najbardziej fascynujących cech ślimaków bananowych są ich dwie pary czułków. Górna para pomaga im wykrywać światło i ruch, natomiast dolna para służy do odbierania sygnałów chemicznych. Oddychają za pomocą jednego płuca i mają sprytny mechanizm unikania wysychania: produkują śluz, a w razie potrzeby wchodzą w stan nazywany estywacją, aby zachować wilgoć. Śluz, który wytwarzają, nie tylko pomaga im utrzymać wilgotność; zawiera także feromony wykorzystywane w rozmnażaniu oraz może działać jak środek znieczulający dla potencjalnych drapieżników.

Gatunek Ariolimax columbianus, ślimaka bananowego, można znaleźć w bujnych nadbrzeżnych lasach iglastych Pacyfiku, od południowo-wschodniej Alaski aż po Santa Cruz w Kalifornii. Występują również w innych zalesionych obszarach wzdłuż wybrzeża i w pasmach górskich. Niektórzy naukowcy sądzą, że niektóre ich populacje są reliktami z epoki plejstoceńskiej.

Ślimaki bananowe odgrywają kluczową rolę w swoich ekosystemach. Są detrytusożercami, czyli żywią się martwą materią organiczną, przyczyniając się do jej rozkładu i recyklingu składników odżywczych z powrotem do gleby. Dzięki temu są nieodzownymi uczestnikami w utrzymaniu zdrowych środowisk leśnych. Pomimo swoich śluzowatych obron, stanowią pożywienie dla takich zwierząt, jak szopy pracze, węże ogrodowe, kaczki i salamandry.