Rak szlachetny

Europejski rak, znany również jako Astacus astacus, jest popularnym gatunkiem występującym na całym kontynencie europejskim. Często nazywany rakiem szlachetnym lub rakiem szerokoszczypcowym, od wieków stanowi tradycyjne źródło pożywienia. Te raki doskonale radzą sobie w środowiskach słodkowodnych, takich jak czyste strumienie, rzeki i jeziora. Można je znaleźć od Francji przez Europę Środkową, Półwysep Bałkański, części Wysp Brytyjskich, Skandynawię, Finlandię aż po Europę Wschodnią. Samce mogą dorastać do 16 cm długości, podczas gdy samice zazwyczaj osiągają około 12 cm.

Jeśli chodzi o dietę, europejskie raki preferują mieszaninę robaków, owadów wodnych, mięczaków i roślin. Prowadzą nocny tryb życia, co oznacza, że są najbardziej aktywne w nocy, a swoje dni spędzają odpoczywając w norach. Osiągają dojrzałość płciową po trzech do czterech latach wzrostu i linienia. Okres godowy przypada na październik i listopad, a samice noszą zapłodnione jaja na pleopodach aż do wyklucia w maju.

Drapieżniki takie jak norki, węgorze, okonie, szczupaki, wydry i piżmaki stanowią zagrożenie dla tych raków. W średniowieczu europejskie raki były uważane za przysmak, zwłaszcza wśród szwedzkiej szlachty. Niestety, gatunek ten jest obecnie wymieniony jako wrażliwy na Czerwonej Liście IUCN z powodu plagi raków, którą rozprzestrzenia inwazyjny rak sygnałowy z Ameryki Północnej.

W kulturze nordyckiej jedzenie europejskich raków jest cenioną tradycją, szczególnie podczas końcowosierpniowych przyjęć rakowych. Podczas gdy dzikie połowy były powszechne w przeszłości, obecnie bardziej rozpowszechniona jest akwakultura raka sygnałowego w sztucznych stawach. Co ciekawe, rodzina enzymów trawiennych zwanych astacynami została po raz pierwszy odkryta w Astacus astacus w latach 90. XX wieku. Od tego czasu te enzymy zostały znalezione u różnych zwierząt, od hydry po ludzi.