Ogończyk śliwowiec

Czarny wędrowiec (Satyrium pruni), należący do rodziny modraszkowatych (Lycaenidae), jest rodzimy dla Europy i części Azji. Można go spotkać od Skandynawii po Ukrainę i dalej na wschód, aż do Mongolii, Korei i Japonii. Według IUCN, ten gatunek jest stabilny i figuruje na liście najmniejszej troski.

Pod względem wyglądu, samce czarnego wędrowca mają kilka plamek w pobliżu ogonów, podczas gdy samice mają półpasek w tym samym rejonie, czasami z ceglastoczerwoną plamką. Te motyle są rozprzestrzenione w Europie Środkowej i Południowej, od wybrzeża Atlantyku po Azję, ale nie występują w Afryce Północnej ani prawdopodobnie w Japonii.

W Wielkiej Brytanii czarny wędrowiec jest dość rzadki i występuje głównie na południu oraz wschodnich Midlands. Największa kolonia lęgowa w kraju znajduje się w Ham Home-cum-Hamgreen Woods w Buckinghamshire. Od momentu odkrycia w 1828 roku, znanych jest około 90 kolonii, lecz próby introdukcji na południu Anglii nie były zbyt udane. Niemniej jednak, w czerwcu 2018 roku odkryto znaczącą populację w East Sussex.

W kontynentalnej Europie czarne wędrowce występują w większości krajów, z wyjątkiem regionów nadbrzeżnych Morza Śródziemnego. Są szeroko rozpowszechnione, ale zależą od specyficznych siedlisk i zanikają w wschodnich częściach kontynentu. W Skandynawii można je spotkać w południowych częściach Finlandii i Szwecji, jednak wyginęły w Danii.

Cykl życia czarnego wędrowca rozpoczyna się od składania jaj na młodych pędach tarniny. Gąsienica zimuje w tym stadium, żywi się pąkami kwiatowymi wiosną, a następnie przepoczwarza się w czerwcu. Dorosłe motyle pojawiają się od końca czerwca do połowy lipca.