Lawasz

Lawasz to miękki, cienki i niekwaszony chlebek, który jest uwielbianym elementem kuchni Południowego Kaukazu, Azji Zachodniej i regionów nad Morzem Kaspijskim. Jest szeroko spożywany w krajach takich jak Armenia, Azerbejdżan, Iran i Turcja. W uznaniu jego kulturowego znaczenia, UNESCO wpisało przygotowanie i znaczenie Lawaszu w kulturze ormiańskiej na Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego Ludzkości w 2014 roku. Choć ma pewne podobieństwa do tureckiego yufka, Lawasz jest unikalny, ponieważ w kuchni tureckiej przygotowuje się go z ciasta drożdżowego.

Pochodzenie Lawaszu jest nieco tajemnicze; Armenia, Turcja i Iran roszczą sobie prawo do jego stworzenia. Historycy kulinarni sugerują, że prawdopodobnie pochodzi on z Bliskiego Wschodu, gdzie tradycyjnie cienkie placki były pieczone na terakotowych rusztach. Samo słowo "Lawasz" związane jest z różnymi ormiańskimi, tureckimi i kurdyjskimi terminami odnoszącymi się do płaskości i zagniatania.

Przygotowanie Lawaszu jest stosunkowo proste. Potrzebujesz tylko mąki, wody, drożdży, cukru i soli. Jeśli wolisz, by był niekwaszony, wystarczy pominąć cukier i drożdże. Tradycyjnie Lawasz jest pieczony przez przyklejanie ciasta do ścianek glinianego pieca, ale współcześnie wiele osób korzysta z patelni lub woka dla wygody.

Lawasz jest niezwykle wszechstronny w kuchni. Doskonale nadaje się do wrapów, kebabów, a nawet słodkich potraw. W ormiańskich wioskach suszony Lawasz często bywa przechowywany w stosach do późniejszego użytku i można go odświeżyć, spryskując odrobiną wody. Proces pieczenia Lawaszu zainspirował również wielu ormiańskich artystów, co przejawia się w licznych obrazach przedstawiających kobiety piekące ten tradycyjny chleb.