Subspecies of Canis lupus

Wilki, naukowo znane jako Canis lupus, charakteryzują się fascynującą różnorodnością podgatunków. Według przewodnika taksonomicznego "Gatunki ssaków świata" istnieje 38 uznanych podgatunków. Najbardziej rozpowszechnionym z nich jest wilk euroazjatycki (Canis lupus lupus). Na przestrzeni lat systematyka tych podgatunków ulegała zmianom, a niestety niektóre z nich wyginęły.

Historia klasyfikacji wilków sięga 1758 roku, kiedy to szwedzki botanik i zoolog Carl Linnaeus nadał gatunkowi nazwę Canis lupus. Interesujące jest również to, że Linnaeus sklasyfikował psy domowe jako Canis familiaris. W 1999 roku badanie mitochondrialnego DNA wykazało, że psy domowe faktycznie wywodzą się od różnych populacji wilków, co dodało nowy wymiar do naszej wiedzy na ten temat.

Obecnie dzielimy istniejące podgatunki wilków na dwie główne grupy: Starego Świata i Nowego Świata. Na obszarach takich jak Eurazja i Australazja występują podgatunki takie jak wilk euroazjatycki (Canis lupus lupus), wilk tundrowy (Canis lupus albus) i wilk indyjski (Canis lupus pallipes). W Ameryce Północnej liczba podgatunków jest przedmiotem debaty, a niektórzy eksperci sugerują, że może ich być nawet 24.

Niestety, niektóre podgatunki wilków wyginęły w ciągu ostatnich 150 lat. Klasyfikacja tych podgatunków jest dość złożona i nadal stanowi gorący temat dla badaczy.

Oprócz tego istnieją kontrowersje dotyczące niektórych podgatunków. Na przykład Nowogwinejski pies śpiewający i dingo są czasami traktowane jako zdziczałe psy, a nie odrębne podgatunki wilków. Inne podgatunki, takie jak wilk włoski, wilk iberyjski, wilk himalajski, wilk indyjski równin i wilk południowochiński, wywołują debaty ze względu na swoje unikalne cechy genetyczne i fizyczne.