Kangur górski

Termin "wallaroo" odnosi się do grupy średnich makropodów, które pod względem wielkości plasują się pomiędzy kangurami a walabiami. Nazwa "wallaroo" wywodzi się od słowa "walaru" z języka Dharug. Zwierzęta te są łatwe do rozpoznania dzięki swojej charakterystycznej postawie: stoją z podniesionymi nadgarstkami, schowanymi łokciami i ramionami odchylonymi do tyłu. Mają także charakterystyczny duży, czarny nos zwany rhinarium.

Wśród różnych gatunków wallaroo, największą popularnością cieszy się wallaroo zwyczajny (Osphranter robustus). Ma on cztery podgatunki, w tym wallaroo wschodniego i euro. Wallaroo czarny (Osphranter bernardus) jest najmniejszym i najbardziej krępym przedstawicielem swojego rodzaju, zamieszkującym skaliste regiony Arnhem Land.

Istnieje także inny gatunek, Osphranter antilopinus, który pod względem zachowania bardziej przypomina kangury. W przeciwieństwie do większości wallaroo, które zazwyczaj prowadzą samotniczy tryb życia, ten gatunek jest towarzyski i żyje w grupach na trawiastych równinach i w lasach. Ze względu na swoje kangurze zachowanie, jest czasami nazywany kangurem antilopim.