Smażenie w ruchu

Smażenie na woku to popularna chińska technika kulinarna polegająca na szybkim smażeniu składników w niewielkiej ilości gorącego oleju, jednocześnie mieszając je w woku. Metoda ta wywodzi się z Chin i rozprzestrzeniła się na całą Azję i Zachód.

Historycy uważają, że smażenie na woku mogło być stosowane już w czasach dynastii Han do suszenia ziarna. Jednakże, jako technika kulinarna, rozwijało się głównie w okresie dynastii Ming. Gdy olej i paliwo stały się tańsze, smażenie na woku zyskało na popularności przez kolejne wieki.

Kuchnia chińska, zwłaszcza smażenie na woku, jest często chwalona za swoje korzyści zdrowotne. Umiejętnie łączy warzywa, mięso i ryby z umiarkowaną ilością tłuszczu, unikając zbyt ciężkich sosów. Termin "stir-fry" został wprowadzony w 1945 roku przez Y.R. Chao w książce Buwei Yang Chao "How to Cook and Eat in Chinese", aby opisać technikę chǎo.

Istnieją dwie główne techniki smażenia na woku: chao i bao. Technika chao jest podobna do sauté, polegając na dodaniu płynu, co skutkuje miększą konsystencją składników. Z kolei technika bao wykorzystuje wysoką temperaturę, aby uzyskać bardziej chrupiącą teksturę. Termin "wok hei" odnosi się do charakterystycznego smaku nadawanego przez dobrze przyprawiony wok podczas smażenia.

Smażenie na woku jest często uważane za zdrową metodę gotowania, ponieważ zachowuje kolor, teksturę i wartość odżywczą składników. Badania wskazują, że smażenie na woku może zachować więcej antyoksydantów i witamin w porównaniu do gotowania lub gotowania na parze. Jednakże smażenie mięsa w bardzo wysokich temperaturach może prowadzić do powstawania szkodliwych chemikaliów, co niesie pewne ryzyko zdrowotne.

W tradycyjnej medycynie chińskiej smażenie na woku jest również używane do przygotowywania ziół leczniczych. Proces "suchego smażenia" ziół z substancjami takimi jak miód lub ocet uważany jest za wzmacniający ich właściwości lecznicze oraz ukierunkowujący ich działanie na konkretne organy w ciele.