Camembert

Camembert – miękki ser podpuszczkowy. Nazwa sera pochodzi od wsi o tej samej nazwie w departamencie Orne, w Normandii, gdzie w 1791 r. opracowano ścisłą recepturę produkcji tego sera.

Oryginalny camembert jest produkowany z niepasteryzowanego mleka krowiego. W procesie dojrzewania dzięki grzybom pleśni z gatunku Penicillium camemberti pokrywa się charakterystyczną białawą pleśnią. Oryginalny camembert jest formowany w krążki o masie ok. 250 g i pakowany w papier i pudełko.

We Francji prawo do nazwy Camembert ma tylko kilkuset wytwórców z departamentu Orne, którzy są poddawani szczegółowej kontroli jakości, w ramach systemu apelacyjnego (AOC – Appelation d’origine contrôlée; kontrolowanej nazwy pochodzenia) podobnego do systemu apelacji winiarskich. W Polsce jest kilku producentów, np. Bongrain (Turek). Czeski odpowiednik nazywa się hermelín. Przed wojną popularny był ser Słupski chłopczyk, obecnie produkowany w Bawarii. Próba odnowienia tradycji w Słupsku nie udała się.

Oryginalny camembert jada się zawsze świeży (maksimum tydzień od daty produkcji). Powinien być sprężysty przy lekkim naciskaniu, mieć wewnątrz barwę kremową (a nie żółtą) i fakturę porowatą, bez nacieków. Nacieki, ostry zapach zgnilizny i żółta barwa świadczy o tym, że ser się popsuł i zasadniczo nie nadaje się już do spożycia – choć istnieją osoby, którym stary, przejrzały ser smakuje lepiej od świeżego.

Camembert można smażyć (panierowany lub bez panierki) lub piec, podawać np. z żurawinami. Można też marynować (po czesku nakládaný hermelín).