Polenta

Polenta to ulubione danie kuchni wykonane z gotowanej kaszy kukurydzianej. Choć tradycyjnie przyrządza się ją z kukurydzy, kiedyś przygotowywano ją również z innych zbóż. Można ją spożywać jako ciepłą, kojącą owsiankę lub pozostawić do ostygnięcia i stężenia w bochenek, idealny do pieczenia, smażenia lub grillowania. Typowo używa się żółtej kukurydzy, ale dostępne są również wersje z gryki, białej kukurydzy lub mieszanki zbóż, z których każda nadaje unikalną teksturę.

Polenta stanowi podstawowy składnik kuchni północnowłoskiej, szwajcarskiej, słoweńskiej, bałkańskiej, a nawet niektórych kuchni środkowowłoskich. W Rumunii i Mołdawii nosi nazwę „mămăligă”, natomiast na Węgrzech „puliszka”.

Pochodzenie polenty sięga czasów rzymskich, kiedy popularnym daniem była kasza zbożowa zwana „puls” lub „pulmentum”. Przed przybyciem kukurydzy do Europy w XVI wieku, polentę przygotowywano z pszenicy, mąki kasztanowej, prosa czy ciecierzycy.

Słowo „polenta” wywodzi się od łacińskiego „polenta”, co oznacza łuskane i rozdrobnione zboża, zwłaszcza mąkę jęczmienną. Pochodzi ono od łacińskiego słowa „pollen”, oznaczającego „drobna mąka”, które ma wspólny rdzeń ze słowem „pulvis”, znaczącym „pył”.

Tradycyjnie polentę przygotowuje się przez gotowanie jej w wodzie przez około 45 minut, nieustannie mieszając, aby zapewnić równomierną żelifikację skrobi. W dzisiejszych czasach dostępne są szybkogotujące się wersje polenty, choć puriści często uważają, że brakuje im głębi smaku. Istnieją również nowoczesne techniki przyspieszające proces gotowania, takie jak używanie mikrofalówki czy wolnowaru.