Cercle Artístic de Sant Lluc, Barcelona

Cercle Artístic de Sant Lluc to stowarzyszenie artystyczne, które zostało założone w Barcelonie w 1893 roku przez Joana Llimonę, Josepa Llimonę, Antoniego Utrillo, Alexandre'a de Riquera, radnego miejskiego Alexandre'a M. Ponsa i grupę artystów, którzy byli zwolennikami biskupa Josepa Torrasa i Bagesa, jako reakcja na antyklerykalny nurt obecny w modernizmie i w Cercle Artístic de Barcelona, który uważali za niepoważny. Cechą charakterystyczną tego stowarzyszenia była energiczna obrona moralności katolickiej i cnoty rodzinnej oraz pragnienie podążania drogą pokory, którą podążały średniowieczne gildie.

Jej przewodniczącym był Lluís Serrahima, a wśród członków znaleźli się Dionisio Baixeras Verdaguer, Iu Pascual, Enric Clarasó, Antoni Gaudí, Joaquim Vancells i Vieta, Joaquim Renart i Garcia oraz Ramon Sunyer i Clara, a także Joaquín Torres García, Josep Pijoan, Feliu Elias, Darius Vilàs, Francesc d'Assís Galí, Eugeni d'Ors oraz inni artyści bez zobowiązań religijnych, którzy uczęszczali tam na lekcje rysunku, w tym Joan Miró. Uważa się, że szkoła miała duży wpływ na zdefiniowanie ruchu noucentisme.

Po hiszpańskiej wojnie domowej została zreorganizowana i chroniła działalność Agrupació Dramàtica de Barcelona i Coral Sant Jordi, a także wczesne przedstawienia Els Setze Jutges i Els Joglars. Ustanowiła Nagrodę Rysunkową Joana Miró, a w 1993 roku otrzymała najwyższe odznaczenie przyznawane przez rząd kataloński - Creu de Sant Jordi.