Meibutsu

Termin "Meibutsu" oznacza "słynną rzecz" w języku japońskim i odnosi się do regionalnych specjalności. Pojęcie to nie ogranicza się jedynie do lokalnych potraw; może również opisywać znane przedmioty w innych dziedzinach, takich jak ceremonia herbaciana (chadō) czy japońskie miecze, podkreślając renomowane naczynia do herbaty lub słynne ostrza.

Meibutsu można podzielić na pięć głównych kategorii:

1. Regionalne Specjalności Kulinarne: Unikalne potrawy lub składniki pochodzące z różnych części Japonii.

2. Japońskie Rzemiosło: Pamiątki takie jak ceramika, tekstylia czy inne ręcznie wykonane przedmioty.

3. Przedmioty Nadprzyrodzone: Obiekty o mistycznym lub duchowym znaczeniu.

4. Dziwaczne Przedmioty: Ciekawe lub egzotyczne obiekty, które się wyróżniają.

5. Historycznie Znane Osoby: Czasami nawet znane osoby, takie jak słynne kurtyzany, są uważane za meibutsu.

Seria ukiyo-e "Pięćdziesiąt Trzy Stacje Tōkaidō" często przedstawia meibutsu, ukazując takie rzeczy jak szablonowe tkaniny, produkty z tykwy, herbaciarnie czy ciastka ryżowe.

W swojej książce z 1910 roku "Za Shoji" Evelyn Adam dostarcza wglądu w kulturowe znaczenie meibutsu. Wyjaśnia, jak te przedmioty są wymieniane jako prezenty lub pamiątki, z tradycją przywożenia czegoś unikalnego z podróży, aby podzielić się tym z innymi. Meibutsu mogą obejmować lepką pastę kasztanową, delikatne koszyki, kolorowe bawełniane tkaniny, a nawet dziwaczne przedmioty, takie jak nadmuchiwane latarnie rybne. Akt dawania i otrzymywania meibutsu jest przemyślanym gestem, tworzącym więź między ludźmi. Nawet jeśli otrzymane przedmioty nie są zachowywane, często są przekazywane dalej, kontynuując cykl dzielenia się i życzliwości.