Węgorzowate

Węgorze słodkowodne, należące do rodziny Anguillidae, to fascynujące ryby promieniopłetwe, głównie z rodzaju Anguilla. Z ich długimi, wężowatymi ciałami, te węgorze są znane z unikalnego cyklu życiowego, który obejmuje migrację pomiędzy wodami słodkimi a oceanem w celu tarła – zachowanie to nazywa się katadromią. Charakterystyczną cechą tych ryb jest ciągła płetwa, utworzona przez płetwę grzbietową, ogonową i odbytową. Mają także drobnoziarniste zęby i delikatne łuski, które pomagają im wtopić się w otoczenie.

Historia węgorzy słodkowodnych sięga daleko w przeszłość – skamieniałości wskazują, że istnieją od około 83 do 43,8 milionów lat. Chociaż zaliczają się do rzędu Anguilliformes, naukowcy wciąż debatują nad ich dokładną klasyfikacją w tej grupie.

Węgorze słodkowodne występują w różnych siedliskach na całym świecie, ale obecnie napotykają poważne zagrożenia. Utrata siedlisk, zanieczyszczenie środowiska oraz przełowienie stanowią zagrożenie dla wielu gatunków, w tym europejskiego, amerykańskiego i japońskiego węgorza.

Te ryby odgrywają kluczową rolę ekologiczną i mają duże znaczenie w przemyśle spożywczym. Akwakultura, czyli hodowla węgorzy, rozwija się dynamicznie, lecz budzi obawy dotyczące zrównoważoności tych praktyk oraz ich wpływu na dzikie populacje.

Węgorze słodkowodne są samotnikami migrującymi w celu rozmnażania i mają zróżnicowaną dietę. Posiadają imponujące zdolności sensoryczne i unikalne cechy fizjologiczne, takie jak oddychanie przez skórę (respiracja skórna) oraz metamorfoza, które są kluczowe dla ich przetrwania i rozmnażania.