Mewa tybetańska

Mewa brunatnogłowa to niewielki ptak wędrowny, który spędza lato, rozmnażając się w Azji Środkowej, a zimę spędza wzdłuż wybrzeży i przy dużych jeziorach na subkontynencie indyjskim. Ptaki te preferują gniazdowanie w koloniach, wybierając trzcinowiska, bagna lub wyspy na jeziorach jako miejsca lęgowe. Budują swoje gniazda na ziemi.

Zimą mewy brunatnogłowe są bardzo towarzyskie i mają zróżnicowaną dietę. Często żerują w miastach lub polują na bezkręgowce na zaoranych polach.

Nieco większa od mewy śmieszki, dorosła mewa brunatnogłowa latem jest rozpoznawalna po jasnobrązowej głowie, jasnoszarym ciele, czerwonym dziobie i nogach oraz czarnych końcówkach pierwotnych piór skrzydeł z białymi "lusterkami". Zimą tracą brązowy kaptur, a na jego miejsce pojawiają się ciemne, pionowe pręgi. Młode mewy osiągają dojrzałość po około dwóch latach i mają unikalne oznaczenia, które odróżniają je od dorosłych.

Te mewy są znane ze swojego hałaśliwego zachowania, szczególnie w koloniach lęgowych. W przeciwieństwie do niektórych innych gatunków mew, rzadko spotyka się je daleko od wybrzeża, ponieważ nie są przystosowane do życia na morzu.