Dostojka selene

Mały perłowiec mniejszy, znany naukowo jako Boloria selene, jest uroczym motylem z rodziny rusałkowatych (Nymphalidae). W Europie nazywany jest małym perłowcem mniejszym, natomiast w Ameryce Północnej znany jest jako srebrzysty perłowiec. Ten motyl występuje w Europie, Ameryce Północnej oraz części Azji, preferując wilgotne łąki, gdzie obficie rosną fiołki – podstawowy pokarm jego larw. Niestety, współczesne praktyki rolnicze niszczą te siedliska, co prowadzi do niepokojącego spadku liczebności populacji, szczególnie w Europie. Pomimo wysiłków na rzecz ochrony, sytuacja wciąż wymaga dalszych działań.

Pod względem wyglądu, mały perłowiec mniejszy wyróżnia się czarnymi zygzakami wzdłuż brzegów skrzydeł, centralnymi czarnymi kropkami oraz białymi perłami na spodniej stronie skrzydeł. Samce są zazwyczaj mniejsze niż samice, co umożliwia ich rozróżnienie. Te motyle występują w Europie Środkowej i Północnej, Ameryce Północnej oraz części Azji, preferując różnorodne siedliska, takie jak łąki, polany leśne, wrzosowiska, doliny wydmowe i nadmorskie klify.

Cykl życia małego perłowca mniejszego jest fascynujący. Zaczyna się od larw, które żywią się wyłącznie fiołkami. Następnie przepoczwarzają się i przekształcają w dorosłe osobniki, gotowe do kopulacji i składania jaj na lub w pobliżu fiołków. Motyle te nie migrują na duże odległości, zwykle pozostając blisko miejsc lęgowych. Głównymi drapieżnikami są małe ptaki i owady. Badania genetyczne wykazały, że populacje te zmagają się z problemami takimi jak depresja inbredowa i lokalne adaptacje, co stanowi wyzwanie dla ich przetrwania.

Ochrona Boloria selene jest kluczowa. Utrata siedlisk spowodowana działalnością rolniczą poważnie wpłynęła na ich liczebność. Ich wrażliwość wynika z wybrednej diety, ograniczonych migracji oraz trudności w przemieszczaniu się po pofragmentowanych siedliskach. Badania wykazały spadek populacji na obszarach rolniczych, co podkreśla potrzebę ochrony i odbudowy siedlisk, aby pomóc temu pięknemu motylowi przetrwać.