Idaea rusticata

Idaea rusticata, powszechnie znana jako najmniejsza wykładzina, to ćma z rodziny miernikowcowatych (Geometridae). Została po raz pierwszy opisana przez Michaela Denisa i Ignaza Schiffermüllera w 1775 roku. Można ją spotkać w Europie, na Bliskim Wschodzie oraz w Afryce Północnej. W Wielkiej Brytanii stała się znacznie bardziej powszechna od 1968 roku, rozprzestrzeniając się z Londynu.

Dorosłe osobniki Idaea rusticata mają rozpiętość skrzydeł wynoszącą około 19–21 mm. Skrzydła są zazwyczaj białawe lub kremowe z jasnobrązowym odcieniem. Przednie skrzydła są oznaczone ciemnobrązowymi do czerwonobrązowych liniami i czarną plamką. Tylne skrzydła są jasnoszare z ciemniejszymi liniami przecinającymi je. Ćmy składają owalne jaja, a ich gąsienice są krótkie i brązowe. Poczwarki są jasnobrązowe i błyszczące.

Zazwyczaj Idaea rusticata wydaje jedno pokolenie rocznie. Jednak w południowej Europie, gdzie warunki są bardziej sprzyjające, może wystąpić drugie, mniejsze pokolenie. Dorosłe osobniki są aktywne od lipca do sierpnia, latają w nocy i są przyciągane przez światło. Larwy głównie żerują na bluszczu (Hedera), powojniku pnącym (Clematis vitalba) oraz martwych liściach innych roślin zielnych.

Należy pamiętać, że sezon lotów opisany powyżej dotyczy Wysp Brytyjskich i może się różnić w innych regionach.