Argentine ant

Argentyńska mrówka, pierwotnie określona nazwą naukową Iridomyrmex humilis, pochodzi z północnej Argentyny, Urugwaju, Paragwaju, Boliwii oraz południowej Brazylii. Jednak dzięki działalności człowieka, ten niewielki owad rozprzestrzenił się na szeroką skalę, stając się uciążliwym intruzem w wielu częściach świata. Te mrówki charakteryzują się wyjątkową przystosowalnością i mogą zakładać kolonie praktycznie wszędzie — od przydomowych ogrodów po odległe rezerwaty przyrody i intensywnie zabudowane obszary miejskie.

Odkryte po raz pierwszy przez austriackiego entomologa Gustava L. Mayra w Buenos Aires w 1866 roku, mrówki argentyńskie wyróżniają się zdolnością do tworzenia superkolonii. W przeciwieństwie do innych gatunków mrówek, kolonie argentyńskich mrówek nie walczą ze sobą, co pozwala im jednoczyć siły i zakładać ogromne kolonie obejmujące rozległe tereny i liczące miliony, a nawet miliardy osobników.

Superkolonie te stanowią poważne zagrożenie dla lokalnych ekosystemów. Przewyższają rywalizację z rodzimymi gatunkami mrówek, zagrażają innym drobnym organizmom i zakłócają naturalne procesy ekologiczne. Co więcej, chronią szkodniki, takie jak mszyce i wełnowce, które mogą powodować znaczne szkody w uprawach.

Walka z tymi mrówkami może być trudna. Niektóre skuteczne metody obejmują stosowanie nietoksycznych materiałów, takich jak ziemia okrzemkowa, przynęty przygotowane z boraksu i cukru oraz wolno działające trucizny. Naukowcy opracowują również nowatorskie strategie, takie jak wykorzystanie syntetycznych feromonów do dezorientacji mrówek czy tworzenie substancji, które wpływają na ich zachowania społeczne.